Analiza historyczna jako element niezbędny w interpretacji prac siedliskowych

Prawidłowe rozpoznanie potencjału siedliska leśnego jest jednym z ważniejszych zadań diagnostyki hodowlanej. Wśród narzędzi wykorzystywanych w planowaniu urządzeniowym są dane z opracowań siedliskowych, oceniających warunki glebowe, roślinność runa, skład gatunkowy drzewostanu oraz czynniki historyczne, kształtujące owe siedlisko. Przykładem są lasy łęgowe, gdzie częstotliwości oraz intensywności wylewów rzek, potoków, z którymi te siedliska są związane, ma istotne znaczenie odnośnie ich stabilności. Z uwagi na to, że lasy łęgowe są jednymi z najbogatszych siedlisk roślin i zwierząt, ich funkcję gospodarczą należy pogodzić z ich ochronnymi i społecznymi walorami. Niniejsza praca ma na celu prześledzenie wyżej wymienionych aspektów na podstawie danych pochodzących z Planów Urządzenia Lasu sporządzonych dla Nadleśnictwa Oława na przykładzie pododdziału 355a. Powierzchnia badawcza występuje w czterooddziałowym kompleksie leśnym leśnictwa Dziuplina, przez którą przepływa rzeka Graniczna, będąca III-rzędowym dopływem rzeki Odry. Porównano archiwalne opisy taksacyjne tej powierzchni, odnotowane różnice w diagnozach opracowanych na przestrzeni ponad 40 lat. Główne zmiany dotyczyły diagnozy podtypu gleb oraz proponowanych typów drzewostanu, co jednak nie miało wpływu na opis typu siedliskowego lasu, który pozostał niezmieniony i uznany za las wilgotny.